Słowa, myślę sobie są takie nieprzewidywalne. Żaden pistolet, miecz, armia ani król nie mogą się mierzyć z potęgą jednego zdania. Miecze mogą ranić i zabijać. Słowa zagnieżdżają się w naszych ciałach i pasożytują w nich jak robactwo. Niesiemy je ze sobą w przyszłość, nie mogąc się od nich uwolnić.

Ile razy patrząc na gwieździste niebo, można składać życzenie, ile razy można błagać o chodź troszkę szczęścia, ile razy można się zawodzić na osobach, w których oczekiwało się najwięcej wsparcia. Ile można cierpieć, no ile?

Jak ty, właśnie ty, zamierzasz wydostać się z tego labiryntu cierpienia?

Do czyjegoś serca nie wchodzi się z ciekawości

Najmocniej pada na tych, którzy najbardziej zasługują na słońce.