To boli Kiedyś blisko, teraz obcy sobie ludzie, i trudno tak musiało być. Nie mam złudzeń, nie mam pretensji, nie czuję nienawiści.

Trudno jest żyć, łatwiej jest umrzeć. Zamykasz oczy i więcej ich nie otwierasz. Co w tym trudnego? Nic, tyle tylko, że cholernie trudno zostawić tych, których się kocha.

Nie boje się obcych. Bardziej od nieznajomych przerażają mnie bliscy, których oczu nie poznaję.

Starość jest nagrodą. Pozwala długo widzieć bliskich. A to jest najważniejsze piękno na świecie widzieć, jak twoje dzieci dojrzewają, nawet starzeją się. Starość jest wewnętrzną pięknością, tylko ludzie jej tak nie traktują.

Czasami brakuje mi bliskich... Czasami za często.