Możesz mówić, że go nie ma, ale w Twoich smutnych oczach będzie zawsze.

A najgorsze jest to, że myślę o nim wiedząc, że nie powinnam.

Tak wiele wspomnień, a tak mało Twojej obecności.

Kiedy nie zostaje już nic, wspomnienia wciąż żyją.

Wspomnienia są gorsze niż teraźniejszość, bo już nic z nimi nie możesz zrobić. Musisz je mieć. I to jest straszne.