Ciężko zrozumieć, że człowiek może się uzależnić od drugiego człowieka. Że się tęskni za jego widokiem, za tym, że idzie obok i przypadkowo swoją dłonią muska Twoją dłoń, że się uśmiecha, żartuje i opowiada o sobie. Tęskni się za zapachem jego skóry, za tonem jego głosu. Za tym, że Cię szturchnie i powie coś miłego.

Chore uzależnienie od słów, gestów.

Czasem jedna osoba potrafi odmienić nasze życie, niespodziewanie wejść w nasze wnętrze, opętać nasze serce. Czasem ta jedna osoba potrafi dać więcej nadziei i wsparcia niż ktokolwiek inny, ta osoba codziennie nadaje sens i rytm naszego życia, śmieje się i smuci z nami. Z czasem ta osoba staje się naszym uzależnieniem, kimś więcej, kimś bez kogo nie potrafimy żyć. To tak szybko następuje, trzeba tylko znaleźć tą wyjątkową i odpowiednią osobę, wtedy życie staje się czymś pięknym, czymś co będziemy kochać ze wszystkich sił i nie pozwolimy, by ktoś nam to zabrał!

Bo czasem tak bywa, że człowiek, którego zna się przykładowo głupi tydzień albo dwa tygodnie, staje się kimś, bez kogo obejść się nie można :* Kocham Cię Skarbie :*

Bo jeśli żyć tu bez Ciebie, to ja już nie chcę żyć.