Często ostatnio zapętlam sobie jakąś jedną piosenkę i słucham jej tak długo aż mam dość. Czy traktować to jako oznakę powrotu obsesyjności, hmmm.

To jest tak, że im więcej mówisz, tym mniej mnie to obchodzi.

Na tym świecie jest tylko jedna alternatywa: rozkazywać albo słuchać.

Niewielu jest ludzi, którzy się interesują tym, co kto inny myśli albo co ma do powiedzenia. W najlepszym razie słuchają cię, żebyś ty potem musiał ich wysłuchać. I wszyscy nawzajem wciskają sobie tony kitu. Czasami trafi się ktoś, kto wygląda, jakby słuchał, ale w końcu się wydaje, że tylko czai się na jedno twoje słowo, takie, od którego będzie mógł się odbić z własną opowieścią.