Jeśli ma się przyjaciół, a mimo to wszystko się traci,
jest oczywiste, że przyjaciele ponoszą winę.
Za to, co uczynili, względnie za to, czego nie uczynili.
Za to, że nie wiedzieli, co należy uczynić.

Nie idź za mną, bo nie umiem prowadzić.
Nie idź przede mną, bo mogę za Tobą nie nadążyć.
Idź po prostu obok mnie i bądź moim przyjacielem.

Nawet w obliczu śmierci przyjemna jest świadomość posiadania przyjaciela.

Przyjaciel to ktoś, kto pozwala mi być taką, jaką jestem i nie myśli, że jestem niespełna rozumu.

Czekam aż mnie PSYTULISZ !