Powoli przyzwyczajam się do swej obojętności.

Nie chcę żyć. Nie chcę też umierać. Proszę, powiedz mi, co mam zrobić teraz?

Nie ma gorszego bólu niż świadomość, że to, co było, nigdy już nie wróci. Że osoby, z którymi byliśmy blisko i nadal są ważni, traktują nas całkowicie obojętnie.

Może przyjdzie taki dzień, że będzie mi wszystko jedno, i może w końcu wtedy odmienię codzienność.

Kątem oka spoglądała na niego, pilnowała go wzrokiem, jednocześnie udając obojętną.