Nikt nie zauważa, gdy odchodzimy. Widzą dopiero wtedy, jak już nas nie ma.

Czasami tylko czyjaś nieobecność pozwoli ci dostrzec to, co najbardziej w nim kochasz.

Mama: Czemu nie możesz być jak Twój brat? Syn: Ale ja nie mam brata. Mama: No właśnie.

Powoli przyzwyczajam się do swej nieobecności, powoli przyzwyczajam się do swej obojętności. I tak czasem sobie myślę, że lepiej byłoby gdyby mnie nie było.

Została mi po tobie sama obecność. Taka obecność przez nieobecność.