Czasami tylko czyjaś nieobecność pozwoli ci dostrzec to, co najbardziej w nim kochasz.

Mama: Czemu nie możesz być jak Twój brat? Syn: Ale ja nie mam brata. Mama: No właśnie.

Powoli przyzwyczajam się do swej nieobecności, powoli przyzwyczajam się do swej obojętności. I tak czasem sobie myślę, że lepiej byłoby gdyby mnie nie było.

Została mi po tobie sama obecność. Taka obecność przez nieobecność.

Nigdy nie przyszło mi do głowy, że nieobecność może zajmować tyle miejsca, znacznie więcej niż obecność.