Chodzę, mówię, śmieję się, czytam, bawię się, myślę. Ale to nie tak. Zawsze przychodzi moment, w którym coś mnie nagle uderza, że mało nie zwala mnie z nóg. Jakaś porażająca, nagła świadomość niepełności, niekompletności, pustki.

Życie wtedy ma sens, gdy człowiekowi nie starcza dnia na wszystkie zajęcia.

Odwaga nie polega na nieodczuwaniu strachu, lecz na uznaniu, że coś jest ważniejsze niż lęk.

Wspomnienia w przeciwieństwie do ludzi, pozostają na zawsze.

Niekiedy sami przed sobą nie jesteśmy w stanie wyznać własnych problemów...