Zrozumiesz cel, ale tylko gdy docenisz sens drogi.

Nawet tracąc wszystko... człowiek ma tę siłę, żeby zrobić chociaż wątły krok do przodu.

Choć prawda wciąż ją przerażała, w jego ramionach czuła się jak morze, które odnalazło swój brzeg, jak wędrowiec powracający do domu, po długiej, ciężkiej, dalekiej wyprawie.

Potrzebuję jakiejś zmiany. Jakiegoś pozytywnego kopa, który napędzi mnie do działania na nowo. Brakuje mi motywacji. Takiej pozytywnej, takiej w której będę wiedziała do czego zmierzam i gdzie cel będzie tak wyraźny jakbym mogła go dotknąć. Nie znoszę budzić się rano z myślą, że to będzie tylko kolejny dzień wypełniony marzeniami o jego szybkim końcu.

Życie to lata bólu i sekundy szczęścia...