Czasami stojąc nad przepaścią doceniamy piękno życia...

Nie można przecież wciąż być uprzejmym i towarzyskim. Po prostu nie można nadążyć.

Nikt prawie nie wie, dokąd go zaprowadzi droga, póki nie stanie u celu.

Wszyscy rodzimy się szaleni. Niektórzy już tacy pozostają.

Życie to niepewna sprawa, dlatego chce się zapamiętać z niego pewne chwile, wyryć je w umyśle, żeby później wyjąć wspomnienie jak zasuszony kwiat włożony między kartki książki i ponownie się nim rozkoszować.