Codziennie spotykam ludzi, niby znajomych a obcych, wymieniamy parę zdań i każdy z nas idzie w swoją stronę. Mam wrażenie, że nasze kontakty są niczym gra na scenie. Słowa nie płyną z głębi serca, a kurtyna przecież za chwilę i tak spadnie. Na tej scenie czuję się chyba jeszcze bardziej samotna niż zamknięta sama w pokoju, wsłuchując się w ciszę czy niedotyczące mnie rozmowy dobiegające zza okna.

Musisz iść z rytmem ulicy, trzymać z tymi, na których możesz liczyć!

Czy jest sens być fejsbukowymi znajomymi z kimś kto mnie nie rozpoznaje na ulicy?

Najbardziej wkurrwia mnie zachowanie ludzi, którzy widzą Cie tylko wtedy gdy czegoś potrzebują.

Nie potrafię walczyć o ludzi, po prostu jak odnoszę wrażenie, że komuś nie zależy na mnie, to się wycofuję, nie chcę przeszkadzać i być zbędnym balastem.