Ufamy osobie, które na to nie zasługuje. Myślimy cały czas o kimś, kto ma nas w dupie. Tęsknimy za osobą, która nas ignoruje. Kochamy osobę, która nie jest nas warta. Ale takie jest życie. I nikt tego nie zmieni.

Nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak wiele trudności sprawia mi wdech i wydech bez Ciebie.

Nie chcę się narzucać, pisać, dzwonić, prosić o spotkanie które i tak prawdopodobnie nic nie zmieni. Chcę, żebyś za mną zatęsknił, żebyś chociaż w jakimkolwiek stopniu odczuł brak mojej osoby. Żebyś kiedyś zdał sobie sprawę, że to właśnie ja dawałam Ci największe szczęście.

Mówiłam, że sobie odpuszczam, że kończe, o niego walczyć. Każdego dnia, zamiast: dzień dobry, powtarzałam: już mi nie zależy.

Tęsknota bywa strasznie dołująca. Bo niby człowiek godzi się z utratą drugiego człowieka, opłakuje go i po sprawie, a tu nagle BUM! Wystarczy błahostka i raptem cały ten okropny żal powraca ze zdwojoną siłą.