Słowa staniały. Rozmnożyły się, ale straciły na wartości. Są wszędzie. Jest ich dużo. Mrowią się, kłębią, dręczą jak chmary natarczywych much. Ogłuszają. Tęsknimy więc za ciszą. Za milczeniem. Za wędrówką przez pola. Przez łąki. Przez las...

Zły czas... Trzeba go po prostu przeczekać

Jestem oazą spokoju. Pierrdolonym kurrwa zaejebiście wyciszonym kwiatem lotosu na zajeebiście spokojnej tafli jeebanego jeziora!

Powoli, spokojnie, nie trzeba się śpieszyć, będzie dobrze. Tylko trzeba w to uwierzyć.

Jeżeli jestem zbyt spokojna... To wiedz, że coś się dzieje