Aż w końcu przychodzi taki moment, kiedy czujesz, że to, w co brniesz tak długo, traci swój sens.

Idę szukać sensu siebie, ukrytego w świecie, gdzieś, gdzie jesteś Ty.

Nienawidzę tego uczucia, gdy nie widzę sensu w niczym. Nie mam ochoty wstawać z łóżka, nie chce mi się jeść, nie mam siły się uczyć. Nie chce mi się robić czegokolwiek. Nie chce mi się żyć.

I wiem, że sens jest w tym, jak na mnie patrzysz.

Och życie czasem nienawidzę Cię skrycie.
Kiedy serce ubolewa.
Kiedy drogi mi krzyżujesz i plany koligujesz.
Kiedy z górki nie spadam na cztery pazurki.
Kiedy dostaje worek do niesienia,
pełen różnych emocji do odgadnienia.
Dostrzegam dzięki temu własne
wnętrze i sens naszego istnienia.