Cholera. Nabrałam potrzeby romantyczności w życiu. Szlag.

Nie potrzebuje słów. Potrzebuję obecności.

Chciałabym któregoś dnia idąc chodnikiem zdać sobie sprawę, że kocham. Że kocham na nowo, kogoś innego. I jeszcze bardziej, niż wcześniej.

To niesamowite jak bardzo chciałby człowiek komuś powiedzieć szczere: Kocham Cię i przytulić drugą osobę z całych sił...

Zwyczajnie Cię potrzebuję. Już, za 7 minut, wczoraj, za pół godziny, trzy dni temu, za trzy dni o poranku. Na chwilę, na kawę, na obiad, na spacer, na łzy, na smutki, na splecione dłonie, na ciche pomrukiwania, na małe i duże kłótnie. Na zawsze.