Musimy żyć. Żyć tak, by później nikogo nie musieć prosić o wybaczenie.

To właśnie jest głupie w tej całej magii. Przez dwadzieścia lat studiujesz czar, który sprowadza ci do sypialni nagie dziewice. Ale wtedy jesteś już tak zatruty oparami rtęci i półślepy od czytania starych ksiąg, że nie pamiętasz, co dalej robić.

Są takie wspomnienia, o których czasem nie chce się mówić, ale mimo to chce się o nich pamiętać.

Ludzie zwykle odkładają najważniejsze słowa na później, a ich bliscy odnajdują je w pośmiertnych listach.

Ludzie wierzą w to, w co chcą wierzyć.