Jest tak dzień w roku. W pamięci zostają żywe obrazy, a w sercu nadziei płomień, chwile które tak bardzo zatrzymać byś chciał, jak fale odpłynęły gdzieś w dal. Kiedyś znów wszyscy spotkamy się razem, czas straci wtedy znaczenie.

W dniu Zaduszek, W czas jesieni, Odwiedzamy bliskich groby, Zapalamy zasmuceni Małe lampki - znak żałoby. Światła cmentarz rozjaśniły, Że aż łuna bije w dali, Lecz i takie są mogiły, Gdzie nikt lampki nie zapali.

Czy wszys­tko po­zos­ta­nie tak sa­mo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki od­wykną od do­tyku moich rąk, czy suk­nie za­pomną o za­pachu mo­jego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dzi­wić się mo­jej śmier­ci – za­pomną. Nie łudźmy się, przy­jacielu, ludzie pog­rze­bią nas w pa­mięci równie szyb­ko, jak pog­rze­bią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszys­tkie nasze prag­nienia odejdą ra­zem z na­mi i nie zos­ta­nie po nich na­wet pus­te miej­sce. Na ziemi nie ma pus­tych miej­sc.

Wszystkich Świętych to dzień, w którym większość z nas na chwilę się zatrzymuje i uświadamia sobie, że życie jest cholernie kruche...

To Święto Zmarłych. Nie Twoje. Zwolnij, jadąc samochodem!