Pewien Pan Andrzej z Jędrzejowa, Wcale nie głupi, wręcz mądra głowa, We wróżby wierzył,wciąż lał stearynę, „Czy w końcu znajdzie fajną dziewczynę”, Lał wciąż ten wosk przez klucza dziurkę, „Czy się ożeni, będzie miał córkę”. I zamiast wyjść, poznać dzieweczkę, Andrzej kolejną zapala świeczkę, I zamiast wyjść czasem do ludzi, Andrzej znów wosku plamę studzi.

W Świętego Andrzeja, panny się zbierają, przez dziurkę od klucza w przyszłość zaglądają. Woskiem leją hojnie, jak dziewkom przystało, szybki ślub wywróżyć każdej by się chciało.

W Andrzejki fajna jest zabawa. Wróżb różnych gromada. Wosku wylewanie. Przez kluczyk zaglądanie. Butów przekładanie. Różne wyliczanie. O przyszłości pytanie. My się w to bawimy. I we wróżby wierzymy. Do zabawy zapraszamy. Choć nagród nie mamy.

Dla Andrzeja drogiego Co patrona ma Świętego Aby miłość dostawał I innym ją dawał. By spełniły się Jego marzenia W tę noc magicznego wróżenia.

Życzę Ci Andrzeju Klucza nie do lania, a do własnego mieszkania Miłości nie woskowej, lecz solidnej, marmurowej Nie wróżenia, ale do spełnienia marzeń dążenia By twój patron w niebie Nie tylko w tę noc, był hojny dla Ciebie.